İnsanlar tanıdım, sorunu hep başkalarında arayan, hatta her laftan, tereyağından kıl çeker gibi bir şeyler çekip, sorun eden… Ve bu insanları tanıdıkça da merak ettim: “Hiç mi hatayı kendilerinde aramıyorlar?” Öyle değil mi ama? Her zaman haklı olabilir mi bir insan? Kendini haklı olduğuna her zaman inandırabilir mi? Hak nedir ona göre? Ya da, edindiği çevresinden kopup yeni bir çevre edinmek marifet midir onun için?
Psikoloji ile yaklaşık 13 – 14 yaşlarından bu yana yakından ilgilenen biri olarak şanssızlığım, heyecanıma yenik düşüp, bu alanda eğitim almayı kendi adıma engellemiş olmamdır… Ama hep böyle değil midir zaten, bir insana en çok kendisi zarar verir… Kendi kendine verdiği zararı bir insana başka hiç kimse veremez… İşte bu ilgim nedeniyle, hem insanlara yardımcı olup, hem de gözlemlemeyi severim onları. Hep davranışları soru işareti bırakır aklımda… “Bunu yaparken ne düşündü? Ne hissetti de bu şekilde konuştu?” Az çok sorularımı yanıtlayabiliyorum da; ama yine de, “Ya öyle değilse?” de olmuyor değil aklımda… Malum, bir insanın bir şeyle ilgili ne düşündüğünü, ondan iyi kimse bilemez…
Bir insan düşünün: Yaşadığı yerdeki insanların tamamından kendini soyutlamış, çalıştığı yerdeki insanlarla çok mesafeli, arkadaşlarıyla, ailesi, tüm yakınlarıyla zaman zaman sorun yaşıyor, ve tüm bunların hepsi için de geçerli bir sebebi var…
Bir insan düşünün: Hayatına bir eş dahil etmeyi çok istemiş, ama başaramamış. Bunun nedenini hep başkalarında aramış; dönüp kendine bakmayı hatırlayamamış…
Öyle bir insan düşünün ki: Kalabalık içinde kendini hep, bir kenara çekilip yalnızlığa mahkum etmiş. Sorun yokken sorun aramış; hatta, sorun olmayan zamanlarda, bir şeylerin tuhaf gittiğini düşünmüş…
Sizce nasıl bir psikolojidir bu? Sormazlar mı insana “Neyin kafasını yaşıyorsun?” diye… Neden hep kendini haklı görmeye çalışıyorsun? Böyle yaparak ne kazandırıyorsun kendine? Neden biraz özeleştiri yapıp, kazanmayı düşünmüyorsun? Hatalar biz insanlar için, neden hatanı kabul edip, bir daha aynı hatayı yapmamak için çabalamayı tercih etmiyorsun?
Sen busun arkadaşım: Ya hep kendin için yanlış insanların eş olabileceğini düşünüyorsun; ya da onları kendinden kaçıracak yanlışlar yapıyorsun. Ama hep onlar değil, hep sen suçlusun… Onların da suçu olabilir elbette; ama zaten hayatta herkesin suçu var, az; ya da çok… Ama herkes bu şekilde yaşıyor, yaşayamayan sensin…
Hep mi insanlar kötü, hep mi sen dört dörtlüksün? Kalabalık içinde hiç kimse olmasa 1 kişi yok mudur sana uyum sağlayan? Herkes anlaşabilirken sen anlaşamıyorsan sen suçlusun…
Ne oldu? İçin acıdı öyle değil mi? Biri gerçekleri söylediğinde, hep canı yanar insanın; ama inkar da edemez, elle tutulur bir bahanesi yoktur… Değiştir kendini. Fiziksel değişim bir anlam ifade etmez; ruhunu değiştir. Aklını başına alıp hata yapmamaya çalış bundan sonra… Yalnız değilsin, senin gibi yüzlerce insan var yaşadığın memlekette.
Bir yanıt bırakın