Hepimizin hayatında özlediği birileri vardır. Bazen anne, bazen arkadaş, bazen sevgili; hatta bazen, bir türlü göremediği çocuğunu bile özler insan… Zaman zaman özlediklerimize ulaşabiliriz; zaman zaman ise, o kadar uzaktırlar ki, ancak boyut değiştirirsek ulaşabiliriz onlara. İşte tam da bu noktada şu soruyu kendi kendimize sorar dururuz: “Kaybetmeseydim nasıl olurdu?” Tam bu noktadan sonra, teselli cümlelerinde buluruz kendimizi: “Allah onu bizden daha çok sevmiştir…”
Özlediğimiz bazen de, kardeş gibi gördüğümüz, değer verdiğimiz, iyi olduğumuzu söylediğimiz anlarda yüzümüze bakıp, iyi olmadığımızı anlayan arkadaş – dostlarımızdır. Belki incir çekirdeğini doldurmayacak nedenlerden dolayı kaybetmişizdir birbirimizi, ama neden her ne olursa olsun, insanın içini dökebileceği bir dost bulması oldukça zordur; hele yaşadığımız dünyayı “menfaat dünyası” olarak tabir ettiğimiz bu dünyada; bu günlerde…
Bazen de ayrıldığımız sevgilimiz – eşimizdir özlediğimiz. Bir elmanın iki yarısı olduğunu düşündüğümüz anda, nedensiz bir gidişle bitmiştir her şey. Elma yeniden yarım kalmıştır, bir yarı daha bulmaksa, hiç de kolay değildir… Özlemek işte, sınırsızca, hesapsızca özlemek, aramak, bulmak istemektir, aramayacağını, bulamayacağını bilsen de…
Çocuğunu bile özler insan… Düşünsenize, ergenlik dönemindeki çocuğunuzla, tam da bu dönemin öncesindeki sevimli halleri olan çocuğunuz aynı mıdır? İşte bu değişim ortamında, yanındakini bile özler insan… Özlemek öyle bir şeydir ki, ne zaman, nerde, kimi özleyeceğiniz hiç belli olmaz…
Peki sizin özledikleriniz var mı?
Bir yanıt bırakın