Ne zor şeydir sevdiğine uzaktan bakmak, uzaktan gördüğünü o sanıp, sana yaklaştığında, aslında “o” olmadığını anlamak. Ondan birileriyle konuşurken ağızlarının içine bakıp, “Acaba onunla ilgili ne diyecekler?” diye beklemek… Zordur belki; ama içinde “o” olunca katlanılır, özlenir yine de, ve gelmese de beklenir, umutsuzca; ama büyük bir istekle…
Demezler mi adama, “Madem gidecektin, neden geldin?” Demezler mi, “Kırmak çok mu iyi geldi?” Demezler mi “Eline ne geçti?” Demezler elbet… Zaten deseler neye yarar, o bunları düşünemeyecek midir sanki?
Sen bilir misin, Gitmek vardır; GitMek vardır… İkisi birbirinden aslında çok farklıdır. Biri isteyerek gider, biri istemeyerek… Ama nasıl olursa olsun, gitmek’tir ikisi de; kalanı bırakmaktır ardında, yalnız, çaresiz, SENsiz…
SEN yine de git, git geri dönmemecesine… Git, geri dönememecesine… Dönmek isteyip de dönemeyeceğin yarınlara git… Yalnız kalırcasına… Git arkana bakarcasına… Nasıl gidersen git de, geçmişi özlemekten kendini alama; umutsuzca…
Bir yanıt bırakın